بررسی اعتبار یک مقیاس بومی برای اندازه‌گیری شدت استئوآرتریت هیپ و زانو

پیش‌زمینه: هدف از این مطالعه، منطبق‌سازی خصوصیات چند سیستم ارزیابی استئوآرتریت هیپ و زانو است که براساس نیازهای بیماران ایرانی تغییراتی در آن داده شده است. سئوال این است که آیا با بومی کردن مقیاس‌های شناخته شده، می‌توان کارکرد و تغییرات علایم حاصل از درمان آرتروپلاستی برای استئوآرتریت هیپ و زانو را به‌طور واضح‌تر و با حساسیت بیشتری نشان داد.مواد و روش‌ها: سی بیمار دچار استئوآرتریت اولیه هیپ یا زانو که تحت عمل جراحی آرتروپلاستی کامل قرار گرفته بودند و شرایط لازم ورود به مطالعه را داشتند، تحت بررسی قرار گرفتند. همه بیماران در روز قبل از عمل، در فاصله زمانی ۶ هفته، ۳ ماه و ۶ ماه پس از عمل با استفاده از مقیاس‌های «وُومک» (WOMAC)، «لکسن» (Lequesne)، «دیل» (Doyle)، مقیاس بومی‌سازی شده و ارزیابی کلی بیمار و مصاحبه‌گر از وضعیت بیماری بررسی ‌شدند. همچنین فاکتورهای بالینی زمان طی کردن فاصله ۵۰ فوت و دامنه حرکت زانو در بیماران بررسی شد. نتایج با تست‌های پارامتریک، غیرپارامتریک و ضریب پیرسون مقایسه شدند.یافته‌ها: مقیاس بومی‌سازی شده از متوسط ۱۱۸ (۹۹-۱۳۶) قبل از عمل به ۵۳/۴ (۴۱-۶۸) در هفته ششم بعد از عمل و ۳۱/۵ (۴۴-۲۳) در ماه ششم پس از عمل بهبود یافته بود و تفاوت از نظر آماری معنی‌دار بود. مقیاس‌های «وُومک» و «لُکسن» به ترتیب از ۷۵/۶ (۹۲-۵۵) و۱۸/۶ (۲۴-۱۱) در قبل از عمل به ۱۸/۸ (۲۴-۱۷) و ۶/۶ (۱۱-۳) در ماه ششم پس از عمل کاهش یافته بودند تفاوت  هر دو از نظر آماری معنی‌دار بود. مقیاس دویل نیز کاهش قابل ملاحظه‌ای داشت. آزمون‌های مرجع تخمین کلی بیمار و پرسشگر به ترتیب از میانگین ۳/۴ و ۳/۹ در قبل از عمل به ۱/۵ و ۱/۹ در هفته ششم پس از عمل و ۰/۷ و ۰/۸ در ماه ششم پس از عمل بهبود یافتند. حساس‌ترین مقیاس پس از عمل، مقیاس بومی‌سازی شده و سپس «لُکسن» بودند.نتیجه‌گیری: مقیاس بومی شده برای اندازه‌گیری علایم استئوآرتریت هیپ و زانو نسبت به سایر مقیاس‌های بین‌المللی، از «حساسیت» بیشتری برخوردار است.